|
Bir Kazanma Hikâyesi
Bir bayram günüydü. Çocukluk işte, eğlence yoksa da eğlenecek bir şeyler bulurduk. Bayram sabahı harçlıklarımızı alırdık. Hatta hatırı sayılır komşulara gider ellerini öper eğlenmek için paramızı tamam ederdik. O yıllarda, ya sokakta mantar tabancası gibi patlayıcılarla eğlenir ya sinemaya gider ya da Gençlik Parkı’na. Bu gibi yerler o günlerde çok kalabalık olurdu.
O gün arkadaşlarla Gençlik Parkı’na gitmeye karar verdik. Çeşitli oyuncaklara bindikten sonra, belli çukurlara top atarak topladığımız puanlarla hediye verilen bölüme geldik. Arkadaşların pek performansı yoktu. Sıra bana gelmiş, heyecanla atıyordum. Hepsi girmiş, hatırı sayılırda bir skor elde etmiştim. Hediye ise, sevmediğim, yanından geçmediğim şarap çıkmıştı. Canım sıkılmıştı. İstemeyerek aldım ödülü. Günah diye öğretilmişti. Elimde durdukça yakıyordu varlığı. Ödülü kazandığım yerin sahibi,
“İstersen bu şarabı götürme, ben onun yerine para vereyim.” Dedi ısrarla.
“Olmaz!” dedim inatla. İçeceğimden değil de, buraya geldiğim bir günün hatırası diye saklamak için vermek istemedim. Arkamdan ısrarla bağırıyordu,
“Fikrini değiştirirsen alırım. Düşün istersen…” ama nafile vermedim.
Sevinerek eve gelmiştim. Bu bir ödüldü ve ben kazanmıştım. Ailemle paylaşmalıydım. Övünmelerini bekliyordum benim hakkımda. Anneme şarabı göstererek,
“Bak bunu ben kazandım. Ne hoş değil mi?”
Annem kızmıştı aksine “ Bu meymenetsiz şeyi eve neden getirdin ki…“ şaşkındım.
Annemin tavrına kızmıştım ve inattım. Bu şarabı saklayacaktım. Evin en güzel köşesi olan vitrinin içine güzelce yerleştirdim. Ertesi gün olmuştu. Sokakta eğlendikten sonra eve gelmiş şarabıma bakacaktım ki… Yok yerinde! Anneme sordum,
“Buraya koyduğum kazandığım ödülüme ne yaptınız, söyleyin ya…”
Annem umursamaz ve önemsiz bir şeyden bahseder gibi,
“Balkondan aşağı fırlattım. Kırdım. Evden şarabın-günahın işi ne?”
Anneme epey söylendim. Sonra parayla iade etmediğime üzüldüm. En sonunda da, bu şarabı kimsenin içmediği için ve Peygamber(a.s) gibi kırdırarak içilmediğine sevinmiştim. Bir fitne yok olmuştu. Sonraki yıllarda her Gençlik Parkı’na gittiğimde bu gibi yerlerde atışlar yaparak ödül peşinde olmadım. Sadece oyuncaklarla ilgilendim. O sene kendi kendime söz verdim, “ yaşadığım süre içinde ne içki, ne kumar, nede sigara olmayacaktı hayatımda, asla! Yemin etmiştim.” Yaşım şu an 47 ve hala sözümü tutuyorum. Onlarsız çok mutluyum. Eğer tiryakileri varsa, şimdi benim gibi söz versinler ki, onlarda mutluluğu yaşasınlar benim gibi… Böylece onlarda gerçek ödüle kavuşacaklardır!
Saffet Kuramaz
|
