Mürşidsiz Muallâkda Kalmak Ne Elîmdir!
Muallâkda kalanın mürşidi şeytân olur; Azan nefsi, yeniden, umûma fettân1 olur.
Aynası da nefsinin eski pasa bürünür; Vâris-i Nebî bile ona öcü görünür.
Vehm-ü hayâlât içre nefsi coştukça coşar; Kibr-u azamet ile da'vâ peşinde koşar.
Fehmedemez hâlini; kör olmuş basîreti! Sûretine aksetmez, heyhât, artık sîreti!
"Mürşidsiz kemâl"(!) için hep bir mu'cîze bekler; O bunu bekledikçe müktesebâtı2 tekler.
Soyunur yavaş yavaş kesbî hasletlerinden; Himmetten ırak kalır, bâgıy3 olur yeniden.
Ganiyyi Muhtefî
|