|
Kur'an Ölçüsünde Münafık
Ahmet Taşgetiren
Altınoluk
1989 - Nisan
Sayı: 38, Sayfa:20
Münafık, İslâm'ın orijinal terimidir. İman ve küfür arasına gidip gelen bir kişiliği anlatır. İslâm açısından bakıldığında mü'min görünme gayretinde olan, ama küfürle de bağlarını koparamayan bir şahsiyet. Kur'an'da bu tiple ilgili önemli değerlendirmeler vardır. Bir çok büyük sahabi, nifak olayının kalbî bir gevşekliğe dayandığını bildikleri için hep tedirgin olmuşlar, imanları üzerinde titremişler ve kalben nifak çizgisini yaşamamak için çırpınmışlardır. Kur'an'ın ölçülerine bu açıdan biraz daha dikkatli bakmamız gerekmez mi?
İMÂN
Münafıkın esas zaafı imandadır. Bakınız Kur'an ne diyor.
Ne imanlarında ne de inkârlarında sebat sahibidirler. Bir iman eder, bir inkâr ederler.(4/1387) Mü'minlerle karşılaştıkları zaman "inandık" derler, şeytanlarıyla başbaşa kaldıklarında ise "Biz sizinle beraberiz, onlarla alay ediyoruz" şeklinde konuşurlar. Görünüşte "Allah'a ve âhiret gününe iman ettik" diyerek Allah'ı ve mü'minleri aldattıklarını sanırlar. İman konusunda yalancıdırlar.(2/8,9) Hem kötülükler yapıp, hem de iman ettik" demekle kurtulacaklarını sanırlar.
Kalpleri ters yüz edilmiş bir kalptir. Önce hakkı kabul ediyor görünmüş, sonra içten inkâr etmiştir. (İbn Hanbel)
KUR'ÂN
Münafıkların Kur'an'a bakışları da uzaktır. İşte Kur'an'ın tesbitleri:
Kur'an'ın bir kısmına inanıp, bir kısmına iman etmeyerek gerçek bir bölücülük yaparlar.(15/90-91)
Kur'an'ın kelimelerini anlamlarından uzaklaştırır, kendilerine uyanlara da "Kur'an size böyle verilirse atın, yoksa kaçın" diye sapık tavsiyelerde bulunurlar.(5/41)
Allah'ın âyetleri ile alay ederler. Niçin alay ettikleri sorulduğu zaman ise "Biz lâfa dalmış eğleniyorduk" diyerek kıvırmaya çalışırlar. Kalplerinde eğrilik bulunduğu için, fitne çıkarmak ve kendi heveslerine göre yorumlar ortaya koymak için Kur'an'ın müteşabih âyetlerini didiklerler.(3/7) İman ve gereğince amel yerine Allah'tan gelen şeyleri sürekli didiklerler.(2/26)
ALLAH RASÛLÜ (s.a.v.)
Münafıkın yolu Rasûlullah ve mü'minlerle de buluşmaz.
Kur'an bunu "Kendisine doğru yol açıklandıktan sonra Peygamber'le ayrılığa düşer ve mü'minlerin yolunun dışında bir yol takip eder"(4/115) şeklinde belirtir. Rasûlullah da münafıkın Allah'a ve Rasûlüne karşı sevgisiz olduğunu belirtir.(Buhâri)
İBÂDET
İbâdet, münafıkın müşkilidir. Çünkü ibâdet, imanın verdiği coşkunun, hayata yansımasıdır. İbâdetin vecdi ve heyecanı imandan gelir. Ya iman zordaysa... İşte münafıkın ibadeti bu zorlukla yaralıdır. Kur'an diyor ki:
Allah'a yarım yamalak ibâdet ederler. Kendisine iyilik dokununca rahatlar, belâ ile karşılaşınca tam tersine dönüp dünya ve âhiretini kaybeder (22/11).
Namaz kıldıkları halde, kıldıktan namazdan habersizdirler. Namazı gösteriş için kılarlar. Mescid'e geldiklerinde kendilerini kafese girmiş gibi hissederler.
(Hadisi şerif- Keşfu'l hafa)
Allah'ı aldatmaya kalkışır, namaza tembel tembel kalkarlar. İnsanlara gösteriş yapar, küfür ile iman arasında bocalarlar.(4/142-143) Özellikle yatsı ve sabah namazları zorlarına gider. (Buharî)
"Çok haram yerler"(5/42)
Kötülüğü emeredip, iyiliği yasaklarlar. Allah mal verirse mutlaka onu hayır yolunda harcarız diye yemin ettikleri halde, ellerini sıkı tutarlar. Allah'ı âdeta unutmuşlardır.(9/67, 9/75-76)
FİTNE ORTAMI
Münafıklar ortam adamıdırlar. İnançları ortama göre oynar. İşte Kur'an, münafıkların fitne ortamında nasıl tavır alacaklarını şöyle tespit ediyor:
Her fitne ortamında İslâm'dan uzaklaşıp, fitnenin içine tepetaklak giderler. Kendileri gibi diğer Mü'minleri de inkâra sürüklemek üsterler.(4/91, 4/89)Ortamı gözetlerler. Mü'minler galip gelirse onlardan gözükürler, kâfirler galip gelirse "Biz sizi mü'minlerdenkoruduk" derler.(41/41)
Mü'minlerin belâya uğramalarını isteler, din hususnda şüpheye düşerler. Boş emellerle oyalanırlar.(57/14)
YÖNETİM
Münafıklar, İslâm'ın bütün hayatı düzenleyen bir sistem olması konusunda da tereddütler içerisindedirler. Kim güçlü ise, onun hükümlerine boyun eğer, İslâm'ın üstün değer olduğunu unutuverirler. Kur'an'ın bu konudaki tesbitleri ise şöyledir:
Hüküm için Kur'an ve Peygamber'in tesbit ettiği hükümlere uymaya çağrıldıkları zaman şiddetle yüz çevirirler Ya kalplerinde hastalık vardır, ya da şüpheye düşmüşlerdir. Ya da Allah ve Rasûlünün kendilerine haksızlık yapacağından korkmaktadırlar.(4/61, 24/48-50)
Kur'an'â ve önce indirilen semavi kitaplara inandıklarını söyledikleri halde Tâğut'un önünde mahkeme olmak isterler. Bâtılı inkâr etmekle emroludukları halde Şeytan onları derin bir sapıklığa düşürmüştür."(4/61-60)
CİHÂD
Cihâd, münafıklar için âdeta bir turnusol kâğıdıdır. Onların ne durumda olduklarını hemen ortaya çıkarır. Çünkü cihâd can ve malla verilen çetin bir imtihandır. Cihâd karşısındaki tavırlarını Kur'an'dan takip edelim:
"Allah yolunda cihâd edin" diye çağırıldıklarında "Biz cihâdı bilmiyoruz" gibi bahaneler uydururlar.(3/166) Cihâddan geri kalmak için sıcağı, soğuğu, benzeri şartları bahane olarak gösterirler. Kendi canlarını Allah'ın emirlerinden, Peygamber'in getirdiği dinden daha çok severler. Savaşa çağırıldıklarında insanlardan Allah'tan korkar gibi korkmaya başlarlar. Hatta daha çok korkarlar. Kimisi "Bize niye savaşı farz kıldın?" Bize bir süre daha izin versen olmaz mıydı?" diye sorar.(4/77)
. Kalplerine düşman korkusu düşünce, üzerlerine ölüm baygınlığı gelmiş gibi bakışları donuklaşır. Korku gittiği zaman ise mala düşkün olarak mü'minlere iğneli sözlerle sataşırlar.(33/19)
Allah yolunda bir görev söz konusu olduğunda, başkalarını siper ederek sıvışıp kaçarlar.(24/63) Zorlu mücadele zamanlarında evleri, barkları, çoluk çocukları, hep kendilerini bekleyen görevlerin önüne çıkar.(33/13) Cihâda gidenlerin bir daha geri dönmeyeceğinden endişe ederek, güya kendi canlarını kurtarmış olurlar. Oysa bu, her şeyin Allah'ın takdiri çerçevesinde cereyan ettiğine inanmamaktan doğan kötü bir zandır.(48/11-12)
Cihâda çağırıldıklarında ağır ağır davranırlar. Kalpleri şüpheye düşmüş, kuşkular içinde bocaladıkları için cihâda çıkmamak için izin isterler. Savaşa çıkan mü'minlere ölüm, hapis gibi bir musibet geldiğinde "Allah bana ihsan etti de onlarla beraber olmadım" diye sevinirler. Kimiside "Bizim gibi yapsalardı başlarına gelmezdi" der. Şayet cihada çıkarlarsa mü'minler arasında bozgunculuk çıkarmaya çalışırlar.(9/45-47, 4/72, 3/166-168)
İslâm'ın iyi gününe üzülür, zor gönünde sevinir ve "Tedbirli davranmakla övünürler"(9/50)
Kendileri cihaddan kaçtıkları gibi diğer mü'minleri de alıkoymaya, bir düşman baskısında da iç fitne çıkarmaya çalışırlar.(33/18, 33/14)
MÜ'MİN KÂFİR EHL-İ KİTAP
Münafıkların, toplumdaki inanç gruplarına karşı davranışlarında çıkar ve inançsızlık temel ölçüdür.
Kur'anda münafıkların değişik inanç grupları ile ilişkileri şöyle zikedilir:
Mü'minlere benzemeyi, mü'minler gibi inanmayı küçümserler. Mü'minleri istihfaf ederler.
Mü'minler için hep kötülük temenni ederler.(48/6)
Mü'minlerden Allah korkusundan daha şiddetli korkarlar.(59/13)
Mü'minlere zarar vermek, inkârcılıkta bulunmak, mü'minlerin arasını açmak, Allah ve Rasûlüne karşı savaşanlara gözetleme yeri hazırlamak için gerekirse mescidi bile kullanmaya, hatta mescid inşâ etmeye kalkışırlar. Mü'minlere de "Biz iyilik yapmak istiyoruz." diye yalan söylerler.(9/107)
. Kâfirlerden gelecek bir izzet ve şeref ümidiyle müslümanları bırakıp kâfirleri dost edinirler.(4/139)
. Kulakları hep yalanlardadır. İslâm'dan uzak toplumlara çokça kulak verirler.(5/41)
Kalplerinde hastalık bulunduğu için Yahudi ve Hristiyanlara doğru koşuşurlar. Gerekçeleri de "Aman bize bir kötülük gelmesin" şeklindedir.(5/52) Hatta kitap ehline "sizin aleyhinizde kimseye itaat etmeyiz. Savaşa tutuşsanız bile size yardım ederiz." diye mü'minlere karşı yardım vaadinde bulunurlar.(59/11)
|
