|
Korkularımı Yenmeliyim
Ormanda özgürce yürümek istiyorum. Yırtıcı hayvan korkularından arınmış, akrep, yılan gibi zehirleyenleri unutmak, hayali vampir ya da kurt adam profilinden arınarak yeşilin içinde, ırmak kenarında yıldızları seyredip, tatlı hayaller kurmak istiyorum. Her hikâyede büyüklerin anlattıkları umacıları, filmlere konu olmuş hayali yaratıkları beynimden silerek. Neden doğaya karşı bu kadar korku doluyum ki… Bu korkular verilerek ne kazanacak ki birileri!
Öyle çok ki uzanmak istediğim yerler. Mesela çağlayan kenarı, içinde yunduktan sonra, güneşlenerek uyumak ne güzel olurdu. Hani birisi gelirde beni öldürür korkusuyla değil, bir ressamın doğal konusuna malzeme olacak kadar sade bir manzarayla bütünleşmek istiyorum. Mesela bir mezar çukuruna uzanıp, istikbalde yatacağım yeri hissetmek isterdim. Bırak o çukura yatmayı, mezarlık görsem çok uzağından geçip gidiyorum. Bana bu yerler öcü gibi geliyor. Ölümden korkuyorum, sanki Allah’tan değil, hâşâ…
Korkularım bir savaşı istemiyor. Bir depremi hayal edemiyor. Barajın biriktirdiği suyun bendini geçerek tüm ovaya birden sel olup geldiğini düşünemiyorum. Sanki her seçeneğimde beni rahatsız etmeyecek bir garanti arıyorum. Böyle yetiştirildim. Eğer korkularımı bilirse politikacılar, bankacılar, firmalar… Kısacası gelir ve çıkar grupları beni kolayca sömürebilirler. Eğer maddesel bir varlığım yoksa kim benimle uğraşır ki… Korku veriyorlar şırıngalarla gizliden gizliye.
Bana oy vermezsen inandığın gibi yaşayamazsın diyor mesela politikacılar. Sonra iktidar oluyorlar, musluktan su akar gibi sömürüyorlar oy verenleri. Bir bakmışsın neleri yok ki…
Şu kadar faizle kredi veririm diyor, hatta reklamını yapıyor bankalar. Bizden faizli para çekerseniz lüks yaşarsınız, gelin verelim reklamı içindeler. Adam ayağını yorganına göre uzatmıyor ki, hesap da yapmıyor, çekiyor parayı. Eğer ödemezse, o veririm diyenler korku vererek, mesela hapiste çürüterek alıyorlar karşılığını varımızı yoğumuzu hacizle aldıktan sonra. Üstelik hiçbir şey üretmeyen bankalar, garanti alacakları ile kar paylarını nasılda artırıyor.
Korkunun olmadığı yer yok. Karanlık diyoruz birde adına. Işıklar sönse mum arıyoruz. Karanlıkta ne olacaksa, kimler bizim yanımıza gelecekse. Gözlerin görmek istemediği, hazır alışkanlığın-mirasyedi kişiliğin bize şırıngaları bunlar. O korkuyla, jeneratör alıyoruz, kesintisiz güç kaynağı adet haline geldi. İllaki ışık olmalı ve gözler görebilmeli ki…
Eskiden bostanlarda bekçilik yapılır, davar güderlermiş büyüklerimiz. Kimse ölmemiş o günlerde. Ama gel gör ki, bana bir gece böyle bir deney önerseler, üstüne de çok para teklif etseler yapamam. Ya kurt gelirse, ya kurt adam ya da vampir beni rahatsız ederse, ya yılan gelip beni sokarsa veya akrep… Doğadan koparmışlar beni. Hep hayal ediyoruz ki, emekli olduğumuzda sessiz bir yerde, yaylada yaşamayı. Ama bu o kadar kolay da görünmüyor korkularımızdan.
Çocuklarımızdan kurtulmak adına bu umacılarla kafalarını karıştırmayalım. Korkularımızı onlara miras bırakmayalım. Çok güzel şeyler anlatalım. Belki zor olacak ama çadır alıp, kırda bir gece geçirelim ailecek. Ölüm nihayet haktır. Ölümden kim kaçabilmiş ki… Tedbir adına ne varsa yaptıktan sonra, doğanın güzelliğine bırakalım kendimizi. Taş binaların, araba eksoz dumanlarının ve gürültülerinin yerine doğanın bizi gençleştirdiği iklimi tanıyalım vakit geçirmeden. Yoksa her şeyden korkarak öleceğiz.
Eğer korkmazsak haksızlığa karşı kavgamızı yaparız. Kaybedecek hiçbir şeyimiz olmadığını biliriz. Sömürülmeyiz. Dünyanın heva ve heveslerine tamah etmeyiz. Emaneti tanır, yaratılandan dolayı yaratanı tanır ve kuşku duymaksızın severiz.
Saffet Kuramaz
|
