Sufiforum.com

2009'da başlayan SUFİFORUM'da İslam; İslam Tasavvuf Geleneği ile ilgili her türlü güncel ya da 'eskimez' konular yer almaktadır. İçerik yenilemeleri tasavvuf.name sitesinden sürdürülmektedir. ALLAH YÂR OLSUN.

Giriş |  Kayıt




Yeni başlık gönder Başlığa cevap ver  [ 1 mesaj ] 
Yazar Mesaj
 Mesaj Başlığı: Yalnızlık Bilmeyen Bahçeler
MesajGönderilme zamanı: 25.09.11, 13:24 #mesajın linki (?)
Çevrimdışı
Moderator
Kullanıcı avatarı

Kayıt: 15.12.08, 23:23
Mesajlar: 664
Yalnızlık Bilmeyen Bahçeler

Bu dünya öylesine karmaşık ki… İnsan yalnız yaşamıyor, plansız paylaştıkça da araya soğukluk giriyor. Uzun süreli ilişkiler nerdeyse yok gibi. Birbirini çözen insanlar, paylaşmanın zevkine ermek yerine adeta birer düşman oluyor. Biriyle tanışmak istesem, “Sizi tanımıyorum ki…” diyen birisi, tanımış olsa, ne kadar süreli paylaşabiliyor ki… Asıl önemli olanı bundan sonrasında, dövüşmek, haset etmek, kin gütmek ve hatta öldürmeye varan sonlara şahit olunabiliyor. Birbirini tanıyan bu insanlara birdenbire neler oluyor da, ilişkilerinin akıbeti bu noktalara kadar varabiliyor?

Kitapların ilk sayfaları okuyucuya zor gelir, eğer sabrederse okuyucu bir kitabı bitirebilir. Tanıma aşamasında, heyecan vardır, büyük oranda da sahiplenmek. Yalnızlık rüzgârına kapılmış kişi, kendisine değer veren birini bulduğunda, her anında saldırıya geçer gibi, birlikte olmaya ve paylaşmaya can atar. Her şeyini, kişiliğini bilmek ister. Sanki mirasyedi gibi o kadar kısa sürede senli benli olur ki, sahiplenmenin üslubu içinde emrivakiler başlar. Başta ayıp olmasın diye katlanılan bu paylaşımlar, kısa sürede tavizkar hale gelince ilişki kopuverir. Buna dayanamayan sahiplemiş kişi, bu sefer düşmanca davranmaya başlar. Sanki elinden alınmış oyuncağıymış gibi, madem oyuncağını oynayamıyor, başkasının da oynamasına izin vermeyen, bir oyuncak kırma konumuna geçer. Kıramadıkça, üslup şiddetlenir, diş geçiremiyorsa da öldürür. Birisi mezara diğeri hapishaneye girer. Yalnızlık çeken kişi, karanlık bir zindanda konum itibariyle de tam teşekküllü yalnızlığa mahkûm olur böylece.

Kişi ölüme yalnız gider. Bu zor sınavı yalnız başına yaşaması gerekir, yani yalnız başına. Sanırım yalnızlığı, başkasının olmadığı bir yaşam olarak gördüğümüz için bu sıkıntıları yaşıyoruz. Oysa yalnızlık, kişinin kendisi ile ilişkisini kesmesiyle başlar. Kişi kendi başına ayakta durmayı öğrenmelidir. Eğer çok kalın giymesi gerekiyorsa, kalın giymelidir. Eğer az yemesi gerekiyorsa az yemelidir. Kıyası başkası olması yerine, kendi bedeni ve ruhu olmalıdır. Her beden ve ruhun ihtiyaçları, kişiliği ve ayrı istekleri olduğu gibi bir şeylere dayanma sınırları da vardır. Buda ancak kendimizi tanımamamızla mümkündür. Eğer kendimizi tanımışsak, başkasını tanımaya ihtiyacımız kalmamıştır. Karşımızdan ne istediğimiz bilir ve ortak faydaları yani lükslerimizi paylaşırız. Aynı hedefleri olan aşk ve arkadaşlık, ne zaman yaşarsa yaşasın sonsuz bir beraberliği isteyecektir. Sahiplenmeyecek, her şeyin yokluk olduğunu emanet anlamında bilecek ve denk geldikçe paylaşmayı gerçekleştirecektir.

Duygusallığın önünü kapatmayalım ama gerçekçi de olalım. Eğer ilişkileri bir alış-veriş şeklinde görürsek, onun ölümü çok kısa sürer. Böyle olacak diye de ön yargılıda bulunmayalım. Her bilmediğimiz seçeneği, en iyi bilenden, en iyi yazandan öğrenelim. İlişkilerimiz olmalıdır. Düşmanca tavırları olan bir dinamit toplumu yerine, sevgi toplumunu paylaşalım. Selamlaşalım. Güler yüzlü olalım. Her insanın ağır yükü varken, bir başkasına yük olmayalım. Eğer tutabilirsek yükünün bir köşesinden de samimi olarak-hiçbir şey beklemeden tutalım.

Kendimizi tanıyalım
Karanlığımızı aydınlatalım
İçimizden gelene kulak verelim
Eğer kendimize zarar vermek istemiyorsak
Onun her derdine koşalım.
Eğer biz kendimizi tanıyorsak
Dışımızda hapishaneler olamayacak
Güllük, güneşlik, bostanlık sergilerinde
Kendinden emin bir toplum çevremizde bulunacak

Kur’an ağacının sünnet meyvelerinden yiyelim. Onu yaşam bahçemizden eksik etmeyelim. Eğer onunla yatıp kalkar ve her köşemize onu dikersek, kendinden emin, koruyanı Allah olan kulların, yalnızlığa yabancı yüzlerin boyutunda yaşarız. Tek yapacağımız bu ağaçların dikildiği ormanlarda yaşamayı istemek. Kişiliklerin misk kokan nefeslerinden, dostluk çiçeklerini koklamaktır bunun adı. Dikelim, büyütelim ve koklayalım, lütfen tembellik etmeyelim. Miskin halimizden, şikâyetten bıkmayan nefsimizden kurtulup, şu an dikmeye ne dersiniz…

Saffet Kuramaz


Başa Dön
 Profil Özel mesaj gönder  
 
Eskiden itibaren mesajları göster:  Sırala  
Yeni başlık gönder Başlığa cevap ver  [ 1 mesaj ] 

Tüm zamanlar UTC + 2 saat


Kimler çevrimiçi

Bu forumu gezen kullanıcılar: Hiç bir kayıtlı kullanıcı yok ve 1 misafir


Bu foruma yeni başlıklar gönderemezsiniz
Bu forumdaki başlıklara cevap veremezsiniz
Bu forumdaki mesajlarınızı düzenleyemezsiniz
Bu forumdaki mesajlarınızı silemezsiniz

Geçiş yap:  
cron
   Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group

Türkçe çeviri: phpBB Türkiye