|
Mutluluk Yolu
Her insanın aradığı “mutluluk” var mı acaba? Cebine parasını alan bir markete gidip de satın almak ister gibi aranıyor şimdilerde. Al bir sakız patlat, gülücüklerde gibi… Ama ruhumuza düşen bir seher gölgesi gibi güneş sıcaklığında, güneş kadar bedava, aydınlık verir umutlarıyla yeni bir güne başlarken. Bir tarifini bulan yoktur diye düşünüyorum. Ne kıyasla bulunabilir, ne maddi olarak biçimlenebilir nede çocuğa verilen oyuncak gibi geçicidir. Fakirin zengini kıyasladığı, hastanın sağlıklıya imrendiği, çok gezenin gezmediğine yandığı bir karşılaştırma değildir. İnsan kendi imkânları ölçüsünde, kendine uygun huzur içinde bulmalıdır mutluluğu. Aldığında temiz hava ile ciğerlerinde bayram yaşabiliyorsa, içine heyecan verebiliyorsa işte budur mutluluk. Karnın aç mı doyurabilirsin, uykun mu var uyuyabilirsin, elinde kalem tutar yazabilirsin ama bunlara giden yollar değildir mutluluk. Ruhun bir gıdasıdır. Ruh eğer huzur hissediyorsa, çiçek gibi açmaktan korkmuyorsa, solmayı düşünmüyorsa-ölümü düşünür gibi- bir nehrin akışında çağlıyorsa, her dokunduğu yeri sarhoş ediyorsa, düşünmüyorsa… Kendini aşmış, yalnızlık çekmiyorsa! İşte mutludur. Dert olacaktır, bizi meşgul eden her şeyde. Adı değişir, saltanatı uzun veya kısa sürer. Dertlerin içinde bir “Şükür!” olabiliyorsa, işte yakalanmıştır sonsuz mutluluk! Başkaları, bizi tamamlar o zaman. Her güzellik bize akar. Sırlar aydınlanır. Paylaştığımız her şey mana kazanır. Kaybetmekten korkmaz, kazanmaktan haz alırız. Çıkarsız, lekesiz, pürüzsüz yağmur damlalarına akort ederiz çalgımızı. Çaldıkça çınlar, dinledikçe çağlar aşar, yangınlarımız cennet hissettirir.
Mutlusun derler, gözlerine bakarlar-ay parçası!
Yemek tarifi gibi yazmak mümkün değil, tadını ancak alırsın damağında!
Yerçekimi, mekân, evren tek çizgiye yapışır.
Hamakta uzanırsın, ipleri yıldız, tutunur Samanyolu.
Hayalin rüyalara, gerçeğin tutkuya taş attığı iklimdir.
Kimin ihtiyacı yok ki…
Saffet Kuramaz
|
