|
Yansımalar
Kuş olduğumu hissettim. Uçuyorum Ankara üzerinde. Öylesine özgürüm. Ne avcı var ne savcı nede hancı… Su mu içeceğim, yağmur tanelerine dayıyorum ağzımı. Acıktım mı, iniyorum ekmek kırıntıların arasına. Sağ olsun insanlar israf ettikleri ekmekleri çöplere, yollara atıveriyorlar. Tek şikâyetim yalnız olmak. Çünkü insanlar farklı dilden konuşuyorlar. Beni sevdiklerine tanık oluyorum ama kaybetmemek için kafeslere kapatıp, dünyayı bana zehir ediyorlar. Akılları sıra, zarar göreceğimden endişe ettikleri için yapıyorlarmış. Birde kendileri gibi konuşmaya zorluyorlar. Yanlarındayken öyle ucube şeyler yapıyorlar ki, sanırım hiçbir şeyden anlamam diye böylesi rahatlar. Şimdi özgürüm. Kanatlarımın çalıştığını hissetmek ve rüzgâra özgürce kendimi bırakmak, benim yaratılmışlığımın fıtratı içinde her türlü hünerimi kendim için sergilemek…
Bir kedi kılığında evlerde yaşadığımı hissediyorum şimdide. Her koltuğa pençelerimi attığımda, şikâyet eden ebeveynlerin çocuklara veryansınlarını işitiyorum.”Bak, bir kedi dedin tutturdun, her eşyamıza zarar veriyor!” çocuk başını eğmiş beni savunuyor “Ya anne oda özgür olacak, eğlenecek değil mi?” Anne ne diyeceğini bilmez, söylenerek uzaklaşır! Çocuğun sevgi dolu ellerini hissederim, okşandığımı… Sokakta özgürce dolaştığım günlerimde kir içinde, aç gezdiğim, köpeklerin korkutarak arkamdan geldiği, hiç olduğum hatıralarımı düşündükçe şükrederim. Demek ki, birisi sahiplenmeli beni ve sevmeli ki, özgür olayım. Fıtratımda, evcillik var sanırım.
Bir karınca olduğumu ve toprak üzerinde sadece aş uğruna mücadele ettiğimi görüyorum. Çalışmaktan başka çaremin olmadığı, gücüme güç verilmiş fıtratımla oradan oraya koşuyorum. Toprakta ne varsa, temizliyorum. Öylesi zenginim ki… Açlıktan şikâyet eden insanlara acıyorum içten içe de… Bu kadar yiyeceği temizlerken canım çıkacak gibi oluyor. İnsanlar hem atıyor, hem de açlıktan şikâyet ediyorlar, aklım ermiyor vesselam. Beni gördükleri, ya da toprağa baktıkları yok ki… Koşan kediye, uçan kuşa bakıyorlar. Başları hep yukarıda geziyorlar. İlgilendikleri aynalarından yansıyan toprak ya da onun altındakiler değil. Ellerini yılanın yuvasına sokmak değil, o yuvayı görünce korkudan kaçıyorlar. Akrepse sokar diye, onu öldürmenin çarelerini arıyorlar. Uçan her böcekten nefret ediyorlar, paralar harcayarak öldürücü ilaçlarla aldıkları nefesleri kirletiyorlar. Allah’tan karıncayım, zararsızım diye bana dokunmuyorlar. Hem benim gibi bedava temizleyiciyi nereden bulacaklar ki…
Her canlıda var sanki izlerim
Yankılanır dillerinde sözlerim
Kanımdan akan gibi ırmaklar
Ateş gibi yakan sinirimden çakmaklar
Taşır beni dağlar gibi dizlerim
Yüreğimdeki ses şimşeğin çırpınışı
Boğazımdan çıkan depremin hırıltısı
Kavgalarım denizin dalgası
Dalların çatırtısı…
Hissederim ikizimi dokundukça parmaklarım…
Bazen kuş gibi özgür, bazen kedi gibi sahiplenilmek bazen de karınca gibi çalışkan ve şerlere bulaşmayan bir derviş olmak isterim. Ben bizdeki her parçayı emanet bilip kendimde sahiplenirim…
Saffet Kuramaz
|
