|
Yürekteki Sancıların Dili
Aynadan yansır gibi suya bakarken, titreyen teninden yansıyan dalgalar ay ışığının mum gibi görünen çaresizliğinde eriyordu yüreğinde. Her gölge bir canlı izi, her hışırtı geçmişinden gelen kabus, her yel sarsıntıyla haykıran depremler gibi anılarında can çekişiyordu. Suya girmek, sudan bir parça olmak, serinliğinde Kuzey kutbuna sürüklenmek, Titanik gemisine sığmış bir ömrü, çığlıklarında sona erdirmek geçti bir an içinden. “Yalnızlık Allah’tan kopmak ve ölümse ona kavuşmaktır!” derinden bir ses geldi kulaklarına:
“Söyle, eğer çok insan olsa etrafında kendini yalnız hissetmeyecek misin ki?”
“Söyle, seni anlamaya çalışan bir insan gördün mü yaşadığın ömürde”
“Söyle, adı hep taviz olan hep orta yola gitmek zorunda kaldığın, esaretine ne demeli ki?
“Söyle, sen kendine, kendin için ne yaptın ki… Ölümü bu kadar ucuz ve kurtuluş olarak görüyorsun”
“Söyle, her girdiğin ve paylaştığın tuvalin içinde renkleri eleştirdin, dengeleri bozdun, yaratılanı değiştirmek istedin, yinede mutlu olmadın değil mi?”
“Oysa emanetine tanık şu yeryüzü, tuvalini kuşatan olmazsa olmazdın. Çöpleri kırıntı yaptın. Savaşlarla, yangınlarla, kavgalarla… Yıprandın, yıprattın! Özüne bakmak yerine gölgesiyle, hayaliyle ilgilendin. Sen ormanı yakmakla, aldığın nefesi öldürdün, yiyeceğini aldığın tarlaya erozyon dedirttin. Sen yaratanın yarattığını beğenmedin. Bu kadar mahvedişin, seni yokluğa sürükledi. Tövbe et, tövbe et… Gir bu nehre, ama ölmek için değil, yıkanmak için… Temizlendiğinde, aynaya doğru yönden baktığında, tuvalinde gördüğün gerçek kulu göreceksin. Ölüm yok, yok olmak yok… Makberine girmiş çiçek gözyaşı ile yunduğunda yeryüzünde boy gösterecektir, senin gibi.”
Ses yok oldu… Yoklukta! Yıkandı loş karanlık, güneş yavaşça seherinde görünmeye başladı. Her iz uyandı. İzlerinde yeni bir yaşam başladı. Yunmuş ten, ruhuna yansımakta o izleri takip ederken. Bütüne karıştı, sorgu sual etmeden. Yaratılmışlık içinde sıradanlığına itiraz etmedi artık.
Sorgulamadı… Ol diyene tabi, o sese yöneldi. Ten bütünde eridi. O an yeni doğmuş, ana karnında esaret kaldığı günleri unutmuş, her boyutun içinde yeniden doğarak sonsuza koşmuştu. Ne mekan, ne zaman, ne ses… Vardı!
Saffet Kuramaz
|
