|
Bir Dost Kazanmak
Hani mars’ta hayatın olduğunu söylemişlerde uzay aracına binerek toprağına ayak basan kişi olarak, senden başka kimsenin olmadığının farkına vardıktan sonra yakıtım olmadığı için orada mecburen kalan biri gibiydim. Marsta nasıl yaşayabilirim diye kıvranırken seni görüp tanıdığım sevinçle ve daha önce yaşadığım dünyalık iletişimlere benzemeyen bir paylaşım içinde hızla akan zaman sürecinde; sanki senin beni terk edeceğin ya da kaybedeceğim korkusu içinde her geçen an sıkı sıkıya sıcaklığına yaklaşan mükemmel dostluğunu yaşıyordum kendi kendime. Hep bir emanete dayanan, toprakta, bulutlarda, sularda, anlarda… An içinde sürüklendiğinde çok şeyleri kaybettiren bir ilişkiydi sanki. Yakıtımın olmayışını söylediğimde pek inandırıcı gelmemişti ve dünyaya dönmek isteğimin yalnızlığa karıştığının söylemi de… Ne etrafımdaki seslerin ne yeni gördüğüm cennet mekân manzaranın nede huzur veren tılsımla karışık gözlerinin içindeki arayışlarının, tanımak ya da güven arayışının rahatsızlığı yoktu ruhumda. Orada bulunman büyük bir nimetti her şeyden önce. Ya senin içinde böyle miydi? Acaba yalnız yaşamaya ya da kendi kanunların içinde yaşanmışlığın alışkanlığı ile hükmederek yine bensiz yaşamaya ne zorunluluğun olabilirdi ki… Mazimden kalan kırıntılarındaki her kabul ile yaşıyordum bundan sonrada başka ne yaşayabilirim mantığı ancak senin marsında bulunabilirdi, değişim neden sana zor geliyordu? Bu acı gerçeği anlamam zordu, her şey yolundayken hele… Sorunlarını kavrayamıyordum!
Maddelerin sürekli sıralanıyordu… Madde 1… Orada niceliklerle uğraşmak bana anlamsız geliyordu. Sevgi her şeyin anahtarı değil miydi? Öğretilerimiz hep onunla başlamıyor muydu? Etrafıma baktığımda her nimet vardı, üstelik bedava… Yinede sorundu aramızda yaşanan, yaşlanan her şey!
Her konuşmanın sonunda dünyayı bildiğini iddia ediyordun. marsta her şeyin farklı olduğunu anlatıyordun. Geldiğim dünyaya dönmektense-geçmişime, marsın gizemli ve heyecan veren ikliminde kalmaya razıydım. Geçmişim bir enkaz… Ne ararsan vardı, tsunami, deprem, volkanik patlamalar ve izleri… Unutmak için müthiş bir ortamdı burası. Mücadele etmeye değerdi diyordum içten içe. Uzun bir yalnızlıktan sonra beni tanıdın ancak “Seni her gördüğümde yaşadığın tanıdık dünyanı-geçmişimi görüyorum” diyordun. “Kendi aracımı sana tahsis edeyim ve dön yaşadığın dünyana. Yaşanılan ve paylaşılan her şeyi unut…” diyebiliyordun!
Zaten yakıtımın-yeni bir ak sayfa açacak samimi bir paylaşımın, olmayışına inanmamıştın. En baştan ön yargılıydın. O aracı ister içinde ben olayım ister olmayayım her zaman dünyaya gönderebilecek kişilikte hissediyor ve söylüyordun. Kısacası yanında bir fazlalık, bir gereksizliktim sonraları.
Ancak bilmediğin bir şey vardı. İster dünyada yaşa ister mars’ta içinde ne varsa gizli ya da açıkta her şey seninle taşınmakta. Taşınanlar kendi içinde varlığımı ispat etmeye yeterdi… Ne kadar eski binaları yıkarsan yık, yeni binalar yapmak isteyeceğin gibi. Sadece şekli değişik, belki daha şümullü ve belki felaketlere daha dayanıklı olacaktır. Ama içinde aynı eşyalar ve sistem devam edecektir.
Yine sensizliğimin mars’la-dünya arasında kalan mesafeden ibaret olmadığını ve yayılan güneşin ışıklarının aynı enerjiyi eşit olarak dağıtmadığını itiraf etmeliyim. Bu eşitsizliğe suçluluk damgası vurmanın anlamsızlığı, tıpkı güneşin, mars’ın ve dünyanın bulundukları yerlerinin kendi iradelerinde olmadığı gerçeğinde olduğu gibi, haydi git demenin mantıksızlığını anlamak, bu dengesizliğin vurgularında hiçte mümkün değildi… Ve her yöne dönerken seyret beni, diğer gezegenlerde yaşayan benleri de… Yahut bağır seni kim işitecek diye! Her yere gizlenebilirsin ama kendinden nasıl saklayacaksın benlerini!
Anladım ki, insanın dışı her zaman dünya, içi başka bir gezegen. Konuşunca, paylaşınca, tartışınca bir bir dökülüyor içindeki nağmeler, kurallar… İnsanlar büyük bir tiyatro sahnesinde yazdığı senaryolarla yaşamını gizleyerek sürdürüyor. Hangi senaryo güçlü ve çetinse o kural ya da hükümle karşısındaki insanı kendi egosunda yaşamaya zorluyor. Sakın ola ki, ilk gördüğünüz insanla paylaşırken konuşmalarına bakarak mükemmel bir kişilikle karşılaştım diye güvenmeyin. Karşınızdaki insanı da böyle bir güvene zorlamayın. Her şeyi zamana bırakın ve özgür olun… Kim bilir bir gün suyun yüzü gibi dibi de duru görünür gözünüze… Bir dostunuz olur o zaman ve yapışın ona. Artık iki kişilikte oyuna hazırsınız demektir. Marstan baksan dünya, dünyadan baksan mars görünür…
Saffet Kuramaz
|
