|
Evlilik ve Aşk Üzerine Tespitler
Aşk nedir? Bedensel ve maddi bir arzu mudur? Yaşandığında yangın külleri gibi savuran, emelin son gelinen noktasında balon gibi sönen bir bıkkınlık mıdır? Niçin karşı cinse yakınlaşma arzusu vardır? Neden herkese değil de yalnızca birine dokunmak isteriz de başkasını görmez olur gözlerimiz…
Yüce Mevla, aşk denilince cinselliği ya da başka deyimle zevke yönelsin diye yaratmamış bu hissi. Bu yüzden evlilik var. Bu yüzden evlenmeye varan yollar öylesi zorlu ve karmaşık. İnsanlar zevklerini tatmin için evlenmiyorlar. Evlilikteki tek amaç neslin devamını en ahlaki ve mükemmel bir sevgi ortamında sağlayarak, Allah nizamını devam ettirmektir.
Aşk denilince, ergenlik çağına gelmiş kız ya da erkeğin hissetmeye başladığı masum bir olgu akla geliyor. Bugün ki toplumlarda neden bu kadar abartılıyor? Hangi dinden hangi ulustan olursa olsun, aşka doyumsuzluk ve ayıplanmalar had safhada.
Acaba, ergenlik çağına gelmiş kız ve erkekleri aynı sınıfta toplamak doğrumu? Atalarımızın dediği gibi “ateşle barut yan yana durmaz, patlar!” mana yüklü veciziyle söylediği bu manalı sözcük, bu gibi okullarda ergenlik çağına gelmiş, oradan buradan duyduklarını tatbik ettikleri en doğal ortam haline gelmiş bulunuyor. Mutlaka bir sevgili olmalı ve aşkta yargısı hâkim. Bundan doğacak hikâyelerde. Aileler adeta, çocuklarını bir yangının içine atıyor. Öğretmenler bu gibi yakınlaşmaları teşvik ediyor, kazılan sıralar kalpler ile doluyor, en ileri aşamada okullu olup da gebe kalan kızları okur, görür oluyoruz her yerde.
Aşk, beyaz renktir. Eğer yanlış bir deneme olursa, o beyaz lekeleniyor. Yıkanmazsa kiri görünüyor, yıkansa yıpranıyor. Her yanlış deneyimlerin en sonunda beyaz elbiseyi yırtılır hale getiriyor, ten acıyor! Yıkanmak istense de yıkanılamaz hale geliyor. Bu yüzden evlenmek istemeyen bir otuz yaş altı gençlik türedi. Evlenenler ise adına aşk diye kapıldıklarının yanlış olduğunu anlıyor ve boşanıyorlar.
Acaba diyorum, hali vakti yerinde olan aileler, ergenlik çağına gelmiş çocuklarını evlendirseler. Yetişkin ailenin( ister kızın ister erkeğin anne ve babası) yanında gözlenerek bu evliliklerini paylaşsalar ve bu şekilde de okullarına devam etseler, nasıl olur acaba? Öbür türlü felsefede, yanlış deneyimleri olan ve korkularından bu yaşadıklarını aileleri ile paylaşamayan korkunç bir nesil geliyor. Belki diyorum devlette, bu gibi evlilikleri teşvik ederek, okullarda bu evliliği yapanlara ayrı bir eğitim imkânı sağlasa nasıl olur? Sanırım bu okullar erkek ve kızların ayrı okuduğu okullarda olmalı. Gözcü aileler terapi başkanı gibi her olaya müdahale etmeden, ve psikolojik destek danışmanı ile paylaşarak bu evlilikleri devam ettirebilir mi? Sonuçta, Aile doktoru gibi, psikolojik danışmanlarda olmalı böylece.
Dinimizde ergenlik çağına gelmiş çocukların seçme özgürlüğü mevcut. Çünkü günah sevap defteri açılıyor ve her yaptığı veya paylaştığı sonuç amel defterine işleniyor. Eğer bir ergen çocuk âşık olmuşsa ve evlenmek istiyorsa, aileler tarafından yargılanıp buna izin verilmez ve engellenirse, bu ergen çocuklara zulüm yapılmış oluyor. Ailelerce ergenlik çağına gelene kadar her türlü temel eğitimin, gerek ahlaki gerek dini ve gerekse yaşamını nasıl kazanacağına görüş verecek her şey verilmek zorunda. Eğer verilmediyse, bundan doğacak acı sonuçlar hangi vicdanları rahatlatacaktır. Çocuğun amelinde yazılan günahların, etkileri başka amellere de yazılması ne kadar düşünülesi şeydir. Halkanın her zincirinde herkes görevini tam yapmalıdır. Bu yüzden günümüzde zalimden âlim, âlimden zalim olmuyor mu?
Benim de dokuz yaşında bir oğlan çocuğum var. Her defasında ergenlik çağında evlendireceğim diyorum, bana karşı çıkan fikirlerle karşılaşıyorum. Neymiş de, çocuk yirmisine geldiğinde boşanır başkasını arar, eşinden bıkarmış. Eğer çocukları varsa ve boşanırlarsa neler olurmuş? Hep öcüyle baktılar bana. Bir düşünün ki, ben üniversite okuduğum yıl, 1981- 1987 arası idi. Aşk adına, her öğrencinin okuduğu yıllardan mezun olana kadar evlilik türü paylaşımları o kadar çoktu ki… Bu ilişkilerin evlilikte bitme oranı nerdeyse sıfıra yakındı. Bu insanlar iş güç sahibi olduklarında ve evlendiklerinde çok sevimli aileler kuramıyorlar. Boşanmalar öylesi de artıyor. Geçmişinde kazandığı lekelenmiş beyaz elbiseli deneyimler, benim istediğim evlilikten daha mı iyi olacak ki… Lütfen karamsar olmayalım. Ağacı yaşken eğitelim ve sonucu dönülemeyecek yaşam haline gelecek deneyimlerden koruyalım.
Bizim çöplüğümüz İslam ve ne kadar modern olmak uğruna Avrupa’ya benzemeye çalışırsak o derecede kendi içimizde ve çevremizde çatışmaya dönüşecek kıvılcımlar ortaya çıkacaktır. Çözümlerimizi kendi gerçeklerimizde arayalım. Çünkü biz bu mekânda yaşıyor ve yaşlanıyoruz.
Saffet Kuramaz
|
