Zor diyorum: Yaşamak zor; benim gibi yaşamak... Diyorum; ey hamakta yan gelip yatan ahmak Ramak kalmış olacağa şurasında şunun Anlamıyor... anlamıyorlar... Çünkü ümitleri var Çünkü hayat bakışlarından damlıyor Tir tir titretirken beni aralık -İliklerime kadar- Onlara nisan damlıyor...
Bir yandan gevşiyor, Bir yandan eriyor, çürüyor varlık Kendi elleriyle tabut çakıyorlar bir yandan Tak... Tuk... Tak... Tuk... Bir yandan, damlıyor saatlerinden anlar, Yükselirken içlerinden hüzün veren bir buhûr Bir yandan... hâlâ... Toprağa insan damlıyor!
İnsanım diyorum, Yoruluyorum, Kırılıyor direncim her saniye Çünkü artık çiçeklerden kan damlıyor Çünkü bir zamanlar -herkes gibi- beni de Kardelenler kadar güçlü kılan ümîde İsyân damlıyor!
Sen anlıyorsun yalnız beni -Belki yalnız sen varsın, bu da ondan- İzin vermeliyim belki de gözlerime, Çok fazla uğraşmadan Demeliyim ki sana:
Gönlümü kör etti şavkın Pervâneyim; sana akın Ağlıyorum sanma sakın Gözlerimden can damlıyor... Hakkı Selçuk Bekâr
|