|
213. HİKMET
Mahzun oldu bu gönüller, ey dostlar,
Dinleseniz niyazını size açarız biz.
Vefası yok yalancıdır işbu dünya,
Gönül gezip baki sözü açarız biz.
Kadir İzim işbu cana kıldı ferman,
Boyun eğmeden takdire, ona nedir derman,
Akşam düşüp seher olsa göçer kervan,
O kervanın sonu olup göçeriz biz.
Bizden önce bütün kervan göçüp durur,
Bakıp dursak bize nöbet yetip durur,
Ölüm Meleği kadeh şerbet tutup durur,
Nöbet gelse o şerbetden içeriz biz.
Türlü nâdân “erkeğim” diye süsledi kalpak,
Er o olur imanını kılsa görülesi;
Kıldan ince, kılıçtan keskin Sırat köprüsü,
Kadir İzim nasib eylese geçeriz biz.
Nice yaksan, yanmaz çıra ıslak yerde,
Canlar çıkıp tenler yatar kara yerde.
Kalb çırası şule vurur aşıklarda,
Ruh olarak bilmem nereye uçarız biz.
Yakındır işbu ölüm değildir ırak,
Er o olur ahirete binse Burak,
Nice esirgesen, akıbet o söner çıra,
O çıra gibi bir dem yanıp söneriz biz.
Vah ne yazık, geçti ömrüm oynayıp-gülüp,
Ah vururum pişmanlıkta kanlar yutup,
Kul Hoca Ahmed, bu hasretten canım yanıp,
Göz yaşını solgun yüze saçarız biz.
_________________
"Bismillah dep beyan eyley hikmet aytıp
Taliblerge dürr ü gevher saçdım mena..."
Hazret-i Pîr-i Türkistan Hoca Ahmed Yesevî [ Qaddesallahu Teala Sırrahul-Azîz ]
|
